Tuż przed Świętami zdarzył się kolejny, dziwny przypadek. W akwarium zbrojników znalazłam malusieńką rybkę. Pływała sobie w toni i wyglądła zupełnie niezbrojnikowo- pyszczek w normalnym miejscu, bez przyssawki. Ewidentnie obcy. Zrobiłam szybki rachunek sumienia i wyszło mi, że w ostatnim czasie w akwarium pojawiła się tylko jedna nowa roślina, przywieziona w koszyczku, ale była bez wody przez kilka godzin. Musiał się gdzieś malec przytulić w mokrym miejscu i przeżyć wbrew wszystkiemu. Wstępnie zidentyfikowałam go jako gupiczątko, ale na ostateczną diagnozę jest jeszcze za mały. To się pewnie szybko zmieni, bo jest żarłoczny i szybko rośnie. Cudek!
Jednak najbardziej wstrząsająca rzecz wydarzyła się kilka dni temu. Na podłodze, obok akwarium, znalazłam suszka otoska. Biedak był już sztywny i zawinięty w rogalik. Takie znaleziska zawsze są przykre, ale trzeba być na nie przygotowanym, jeśli sobie człowiek wydumał brak pokrywy. Minuta ciszy, krótka modlitwa do boga otosków, żeby litościwie przygarnął zbłąkaną duszę i nie drążył tematu samobójstwa. Dla reszty życie toczy się dalej, a woda wymagała podmiany. Wrzuciłam truchełko do wiadra z zamiarem urządzenia standardowego pogrzebu rybek akwariowych, czyt.: spuszczenia denata w toalecie, i zabrałam się za wspomnianą podmianę. Pod wpływem wody zwłoki zmiękły i rogalik się rozwinął. Nie mam wielu doświadczeń z obserwacji namaczanych mumii, ale założyłam, że to normalne. Mniej normalne wydało mi się podrygiwanie ciała, a w kompletne osłupienie wprawiło mnie przywarcie ciała do ścianki wiadra częścią pyszczkową. Szturchnęłam zombie palcem, zaczął pływać. Trochę chaotycznie, ale całkiem żwawo jak na trupa. Dłuższą chwilę gapiłam się na to zjawisko, po czym wpuściłam otoska z powrotem do akwarium. Odpłynął jak mała torpeda. Nie wiem w jakiej obecnie jest formie, ani nawet czy nadal żyje. Powinnam była go jakoś oznakować. To by ułatwiło obserwację. Faktem jest, że miałam Wielkanoc tuż po Nowym Roku.
Ktoś jest w stanie to wytłumaczyć? Akwarium stoi w sypialni, więc nie mam go na oku przez cały czas. Na pewno rybka nie leżała tam godzinami, ale pobieżne oględziny zwłok wskazywały na zaawansowane stężenie pośmiertne. Podniosłam go z podłogi za ogonek- był sztywny jak nóżki w galarecie po dzisiejszej nocy na balkonie. Sztywny, suchy i lekko zakurzony. Mógł tak sobie zwyczajnie wstać i pójść?
To były czasy aparatów analogowych więc zbyt wielu zdjęć z tego okresu nie mam... Jak chcieliśmy pokazać rybki innym dzieciom, to zapraszaliśmy je do domu zamiast wrzucać zdjęcia do internetu;) Możecie mi jednak wierzyć na słowo, że tak było!
Od razu się obudziłam, stanęłam dęba i się przyglądam co to za potwór dość szybko się przemieszcza. Było kudłate, kształt nie przypominający mi żadnego znanego owada, wielkość wskazująca na dość duży okaz... postanowiłam się zbliżyć i przyjrzeć. Szok - to krewetka amano oblepiona kurzem, z poskręcanymi już, wysuszonymi wąsami, szła równo i dość sprawnie jak na takie przesuszenie, że aż wąsy jej się w świńskie ogonki pozwijały. Musiała przemierzyć cały pokój, bo znalazłam ją w drugim a akwarium stało w pierwszym. Musiała też przeciągnąć się za wszystkimi chyba szafkami, bo aż takiego kurzu na środku pokoi nie miewam 