Można się też zwierzać Leszkowi i mu opowiadać, co się widziało na wycieczce.
Ja mam Leszkowe Tarczyki! Kupiłem je z mięta doniczkową i kiedy je zobaczyłem, od razu pomyślałem, że będą dla Leszka. Ponieważ Leszek zasługuje na wszystko co najlepsze, ale i Tarczyki, jeśli należą do wybitnej osoby, szybko zaczynają wierzyć w siebie i imponują dojrzałością.
Tutaj jest malutki Tarczuś. Jeszcze nie wie, że będzie Leszkowy. Jest wylękniony i słaby psychicznie. Trzyma w górze swoją kupkę, łudząc się, że taki wybieg ochroni go przed atakiem licznych przeciwników zielonych robali.
Kilka dni później, kiedy już przekonały się, że nie żartuję i naprawdę są Leszka, nie moje, zaczęły masowo wypełzać z przyciasnych śpiworków. Widać tutaj gołym okiem przeobrażenie rzeczywiste i symboliczne.
Teraz to piękne zwierzęta, żyjące w słusznym przekonaniu, że mięta całego świata do nich należy. Że jako Synowie Leszka będą mile widziani na każdej działce, ogródku i parapecie.
Nie mają nic do ukrycia, a zatem postanowiły być półprzezroczyste!
Chętnie przyjaźnią się z ludźmi, nawet takimi, którzy mają skazy na charakterze i nie są tacy zajebiści jak Leszek <3
Dzisiaj rano przy śniadaniu poinformowałem ich, że to ostatni dzień, który spędzimy razem. Od jutra Leszkowe Zuchy będą wędrowały po świecie, świadcząc we własnej osobie o dobrodziejstwach jakie Leszek czyni wszystkim małym i dużym istotom na świecie.
<3
Normalnie nie są takie żółte, tylko tak wyszły.
samo zdrowie.
